É un agasallo para Ezequiel, pero aínda o é máis para a súa nai, Josefina Ríos Barrul. Ten quince anos e ten unha discapacidade, polo que é a súa nai a que o coida "as 24 horas". Os taxistas que prestan servizo na cidade con vehículos adaptados son conscientes diso dende hai uns catro anos. Lévano ao colexio María Mariño, onde estuda, e antes trasladárono ao vello Santiago Apóstol, polo que o viron medrar, e a súa nai, tentar darlle a mellor vida posible, cos recursos que ten.
"Estou moi contento, non o esperaba", afirmou onte un moi emocionado Ezequiel Ribero, que foi "enganado" polo taxista Enrique Iglesias e a súa nai para acudir pola tarde á tenda Lares Ayuda a domicilio da rúa Avogacía número 2. Non sabían a que ían e, cando chegaron, na porta esperábanos outros taxistas, todos eles caras coñecidas, e tamén Rebeca Soto, a dona de Lares, que tamén é traballadora social. “Pedimos a cadeira a prezo de custo, repartimos entre todos e, cun gran cada un, axudamos a Ezequiel e a súa nai. Son cadeiras caras, porque son de gran calidade e durabilidade e entendo que, para unha familia en uso, é difícil, así que, entre todos, conseguímola para ela e agardamos que a use durante moito tempo e que Josefina se sinta un pouco máis liberada", afirmou onte Soto.
Para Ezequiel, houbo outra sorpresa engadida: a cadeira é azul, a súa “cor favorita”, polo que non podía deixar de mirala e de pensar en todas as persoas ás que contaría deste agasallo tan especial. Primeiro, a súa veciña, despois todos os curmáns. «Coñecémonos a Ezequiel hai uns catro ou cinco anos. Antes puidésemos levantalo e levalo ao segundo piso de Palavea, onde vivían. Funga atopoulles un pequeno piso en Labañou, que está no primeiro andar. Aquí o amigo decidiu crecer e agora calquera pode recollelo. Necesitaba unha cadeira para a ducha e dixemos: 'fagámoslle un escote a Ezequiel' e coa colaboración de Lares mercámoslle a cadeira entre todos", afirmou onte Iglesias, que leva cinco anos co vehículo adaptado, pero moitos máis como taxista na cidade. "Isto tamén nos dá satisfacción", admitiu onte.
Para Josefina, que tampouco esperaba esta sorpresa, a cadeira é a proba de que “aínda hai boa xente” e de que tivo a sorte de coñecela. “Estas persoas son moi especiais, non polo agasallo da cadeira, senón porque queren moito ao meu fillo e eu o valoro moito. Non podía permitirme compralo porque, sinceramente, é moi caro e estarei eterna e de todo corazón agradecido. Non tiven tantas boas persoas na miña vida, pero si o meu fillo", comentou onte.
A cadeira de baño que ten actualmente foi cedida pola Fundación María José Jove hai anos e xa estaba deteriorada. “Esta cadeira faime todo máis fácil, porque xa non o podo manexar. En Palavea tiven que subir ao neno 21 escaleiras como puiden, aínda me lembro", dixo onte Josefina, quen asegura que Ezequiel é quen a levanta hoxe e é o seu maior apoio cos seus: "Mamá, quérote moito". Para todos eles, onte foi un día moi especial, para Ezequiel, por recibir o seu agasallo, para Josefina, por saber que hai moita xente que a apoia, e para os taxistas e para Lares, porque xuntándose conseguiron facer unha cadeira moito máis que un asento.